Στο κέντρο τση Μεσόγειου και στην καρδιά του κόσμου,
ένα νησί ξεπήδησε δεύτερος ήλιος φως μου...
με αρετές στεφάνωσε την κτίση πέρα ως πέρα,
και με καινούρια αρώματα στόλισε τον αέρα...
γ'αυτό και τηνε διάλεξαν στη γη για κατοικιά τους,
Θεοί, Αετοί, και Ήρωες ν'απλώσουν τα προικιά τους...
κι ο Κρόνος ο αχόρταγος σαν είδε ξαπλωμένα,
όλα τα ξόμπλια των Θεών στην Κρήτη στολισμένα...
εζήλεψε και βάλθηκε να τηνε ξεριζώσει,
κι όλα τα ξόμπλια των Θεών στον Άδη να τα στρώσει...
μηνά και φέρνουν δίφυλλο τραπέζι στολισμένο,
κ'ένα μαχαίρι Κρητικό κοφτεροσμιλεμένο...
και διάταξε να πιάσουνε τση Κρήτης τον αφέντη,
απού στα ξόμπλια των Θεών αυτός πατεί και θέτει...
απούνε ο μόνος π' έβαλε σκοπό για να νικήσει,
τον Κρόνο τον αχόρταγο να τον νεκροφιλήσει...
στέλνει στρατό αθάνατο στση Κρήτης τα λημέρια,
να πιάσουνε τον Αετό που παίζει με τ'αστέρια...
πεσκέσι να τον στείλουνε πίσω στον ψεύτη Κρόνο,
να τονε φάει μην τυχόν και γαντζωθεί στο θρόνο...
κι όταν στη θύρα φτάξανε η μάνα ξεπροβάλει,
μέσα σε ξόμπλι Κρητικό χαράκι είχε βάλει...
το πήρανε και το 'ριξαν στου Κρόνου το καζάνι,
κι αυτός από τη μέθη του μία χαψιά το κάνει....
και ξαφνικά σταμάτησαν του ρολογιού οι δείκτες,
κι εδά ο Κρόνος κυβερνά μόνο τσι μαύρες νύχτες...
μέσα απ'αυτές ορκίστηκε την Κρήτη ν' αμαυρώσει,
γι'αυτό Ρωμαίους έστειλε για να τηνέ σκλαβώσει...
εκάψανε τα ιερά τσι πόλεις αφανίσαν,
και όσοι παραδόθηκαν σ'αυτούς ζωή χαρίσαν...
κι ο Αετός που έκλεψε το φως από το Κρόνο,
έναν ΙΧΘΥΑ έστειλε να ξεπεινάσουν μόνο...
παίρνοντας δύναμη ξανά φτιάξαν τα ιερά τους,
και τον ΙΧΘΥΑ έκαναν Θεό για τα παιδιά τους...
μαύρα πουλιά τσ 'ανατολής μυρίστηκαν το ψάρι,
γι'αυτό κι αγκυροβόλησαν στση Κρήτης τ' ακρογιάλι...
την Κρήτη κυριεύσανε όλη απ' άκρη σ' άκρη,
και δεν υπήρξε Κρητικός που να μη βγάλει δάκρυ...
τα Αραβικά μαρτύρια οι κάτοικοι γευτήκαν,
και όσοι εγλυτώσανε για σκλάβοι πουληθήκαν...
μα δεν εβρήκαν της οσμής το λάφυρο να πάρουν,
γι'αυτό και σήκωσαν πανιά πίσω για να σαλπάρουν...
κυνηγημένοι έφυγαν στσ' Ανατολής τα μέρη,
και αν εγλύτωσε κιανείς μόνο ο Θεός το ξέρει...
οι μέλισσες επρόβαλαν τη γύρη να τρυγήσουν,
πάλι τσι πόλεις τα χωριά απ' την αρχή να χτίσουν...
μέχρι που πάρθη απόφαση απ' τη Μεγάλη Πόλη,
η Κρήτη μας να δωρηθεί σ'ένα Λατίνο όλη!!!
όταν την πήρε άρχισαν να βγαίνουν καριοφύλια,
και την πουλά στους Βενετούς μόνο με γρόσια χίλια...!!!
από το φως θαμπώνουνε όσοι την αντικρύζουν,
οι τέχνες και τα γράμματα δεν έπαψαν ν'ανθίζουν...
οι Κρητικοί γελάστηκαν στων Βενετών το ζύγι,
γι'αυτό και ο κατακτητής δεν έλεγε να φύγει...
ώσπου την Κρήτη πήρανε πάλι Ανατολίτες,
τις πόλεις κι όλα τα χωριά εκάψαν οι αλήτες...
κι όταν περάσαν οι καιροί κι οι εποχές αλλάξαν,
κι οι Κρητικοί τον έλεγχο τση Κρήτης μας αρπάξαν...
την ένωση με τον κορμό τσ' Ελλάδος προωθούσαν,
τον Βενιζέλο αρχηγό είχαν κι'ακολουθούσαν...
την Ένωση ή τον Θάνατο είχαν ως σύνθημά τους,
κι όλους τους Ελληνόψυχους το μόνο στήριγμά τους...
χίλια εννιακόσια ήτανε έτος και δεκατρία,
μια Δεκεμβρίου Κυριακή μετά την εκκλησία...
εις το Φιρκά εις τα Χανιά όλοι εμαζευτήκαν,
κ' ύψωσαν την Ελληνική σημαία και χαρήκαν...
κι ο Κρόνος π' έβαλε σκοπό την Κρήτη ν' αμαυρώσει,
ο Αετός τον πέταξε στην άβυσσο να λιώσει...
Κρήτη τσ' Ελλάδος καύχημα κ' Ακριβοθυγατέρα!
ήσουν και θα 'σαι Ελληνική ώσπου να υπάρχει μέρα...!!!
©VΛngelis Anastasios Tsikritsakis